نوبت شما به نقل از وبلاگ “تاریخانه” نوشت: گويش مردم دامغان گونه ای از زبان اصيل فارسی است که با لهجه مردم خراسان پيوستگی دارد.
گويش مردم دامغان گونه ای از زبان اصيل فارسی است که با لهجه مردم خراسان پيوستگی دارد. اين گويش در تمامی مناطق دامغان يکسان نيست:ـ در مناطق شمالی به دليل نزديکی به منطقه مازندزان با اندک تفاوت مردم به لهجه طبری سخن می گويند (به استثنای روستای ديباج که از ويژگی خاص برخوردار است و اين به تاريخ منطقه باز می گردد که خود جای تحقيق و تامل بيشتر دارد.)
ـ روستاهای جنوبی حاشيه کويری دامغان نيز سخت تحت تاثير مناطق مرکزی ايران بوده و به فراوانی لغات و واژه های آن صفحات را می توان ديد (روستای کوزر را استثنا می کنيم که آنان به نقل از چندين تن از اهالی، از اقوام مهاجر عربستان هستند.)
ـ روستاهای شرقی دامغان نيز به گويش شاهرودی نزديک است.
عمده خصوصيت لهجه مردم دامغان در نحوه ادای کلمات و تغييراتی اندک در آن است:
در اول شخص مفرد تعدادی از افعال بدين گونه تغيير می يابد:
خوردَم —– خُوردُم شنيدَم —– شنيدُم خَريدَم —– خريدُم
گفتَم —– گفتُم بريدَم —– بريدُم داشتَم —– داشتُم
ـ در گروه ديگر از افعال بدين طريق:
آمَدَم —– آمِدُم گشتَم —– گِشتُم بَستَم —– بِستُم
ـ در گروهی ديگر شکل آن اندک تفاوتی می کند که قاعده خاصی ندارد:
چيدَم —– چيندُم ايستادَم —– اِستادُم اُفتادَم —– اِفتيدُم
در اسامی نيز تغييراتی داده می شود:
اسماعيل —– اسميل شکم —– شُکُم روغن —– روغان
ـ به آخر تعدادی از کلمات نيز واو اشباع شده افزوده می گردد
به جز تغييرات پيش گفته در زبان مردم و تداول آنها لغات اختصاصی وجود دارد که اغلب ريشه در زبانهای باستانی ايران دارد.
شما کاربران گرامی می توانيد با بازدید از سایت تاریخانه با بخشی از لغات و گويش های مخصوص دامغانی ها که به ترتيب حروف الفبا جمع آوری شده است آشنا شويد
سلام :باتشكرازمطالبي كه درج كرديدانشاءالله هر روزتان بِه زِ ديروز