نوبت شما به نقل از وبلاگ “سربداران” نوشت:
خوشحالم در زمانی پا به عرصه وجود گذاشتم که در و دیوار شهر مزین به نام شهید شده بود و ناراحتم آنقدر وجود نداشتم که شهید شوم تولدت مبارک ایران.
35 ساله ای که مثل کودکان حلبی آباد قبل از جوانی به قدر پیرمردان چین به صورت تجربه داری ! زحمت کش من ، غصه دار، قصه دار، بغض دار، میهن الله سرت سلامت در پناه عشق.
در کنار تو بودن مرا به وجد می آورد قدم هایم در میدان امام خمینی با نگاه به الله توست که استوار می گردد، آنوقت تا پانزده خرداد آمدن که کاری ندارد. محرم و صفر ، رمضان و شعبان و رجبت را دوست دارماصلن این تداخل عید و محرم را دوست دارم ، یلدا و اربعین را دوست دارم بدجور حال می کنم ترجیحاتم به سمت شماست ، عشق می کنم شب یلدا محمود را می آورند تا اربعین بگیریم این مهم نیست که من تکرارش را ببینم یا زنده اش را مهم این است احترام حسین علیه السلام را نگه داشتیم. با همین زبان سرخ و دندان های سفیدم با همین رگه رگه های سبز موجود فریاد می زنم دوستت دارم حتی اگر یارانه ام را قطع کنند! یا برای فردین کف بزنند یا توافق ژنو پا بگیرد حتی اگر از بیست درصد به پنج درصد برسیم من دوستت دارم چون به آخرین روزهای زمستان امیدوارم.
خوشحالم امام علی علیه السلام را درست کردیم هر چند نصفه نیمه ، مختار را بگو چه حالی کردند عرب ها با آن، خوشحالم که با خوشحالی ام خوشحالت می کنم. خوش حالم به خاطر آی فیلم و پرس تی وی و اون جن تای دیگه که اسمش را هم به ما نمی گویند ولی روی آنتن هستند و می خواهم بگویم خوشحالم چون سینما هم نماز خانه دارد برای نماز اول وقت خوان ها هر چند ایده آل نیست ولی دارد، به قدر خواندن چند رکعت نماز یومیه برای رضای خدا قربة الله. تازه خوشحال ترم چون چ را هم ساختیم ، محمد را هم می سازیم اما نمی دانم گذشته چه دخلی به من و تو دارد که دست از سرمان بر نمی دارد اصلن گذشته ای که اسکار به آن تعلق نمی گیرد با این همه ذلت و خواری در مقابل بیگانگان و این همه عقب نشینی و فروختن خاک به لعنت هم نمی ارزد. که این همه آن را بر سرمان می کویند.
صادقانه بگویم از اسکار گرفتنت خوشم آمد مهم نیست، کی لابی کرد، من یا تو مهم این است، توئه سی و پنج ساله اسکار گرفتی اسکار هم نوش جانت پسر بازیگوشی که عالم و آدم را به خاطر صادقانه گویی هایت می کشی. این هم صادقانه است که بگویم ای اسکار ستیز ، ای استکبار ستیز ، ای ظلم ستیز ، ای هم نشین کودکان گرسنه ی شاخ آفریقا! ای همدم پابرهنه های فلسطین ، ای دل نگران حرم زینب و رقیه سلام الله علیهما به خاطر تمام حکایت های دل آرایت دوستت دارم.
می خواهد سیتا باشد از هند یا خجسته مال همین دهات کناری یا پوپک خدا رحمتش کند یا مهناز خانم و برف روی کاج ها با آن خود زنی حال به هم زن یا اخراجی های خنده دار ، شیش تیغه ها یادمان نرود با آن ماه عسلشان حلوایی هستند در خور مرگ آن صدای علیزاده با آن آرزوی دیدن حسن زاده هم اگر نبود که رمضان را کوفتت می کرد دلمان کجا رفت وسط کار، بگیریدش، از من گفتن بود، خود دانید. عین همه ی این تناقض هایی که کنار هم جمع شده اند دوستت دارم.
مسجد شهدا را دوست دارم با ماشاالله عابدی فرقی نمی کند نجار وزیر کشور باشد آنجا بیاید یا نباشد بیاد. مهم جاودان است که هر شب مثل بچه ای که مادرش را گم کرده باشد آن عقب عقب های مسجد زار زار گریه می کند مهم سماواتی است با آن مناجات خوانی اش، مهم مهمان های یک شب و دوشب، انسانی ها و میردامادها هستند ، مهم امنیتی است که بچه های بسیج زحمتش را می کشند مهم صمدی آملی است که ابوحمزه ثمالی را گریه دار می خواند مهم حسین شمسایی است که مسجد قاسم بن الحسن علیهما السلام را ساخته با همان ابهتی که سابق بر این مساجد را می ساختند با همان محوریت خاص شهری اش همه چیز دارد مسجد ، درمانگاه ، بانک ، حوزه علمیه ، کتابخانه ، استخر ، باشگاه ، مهدکودک ، سالن اجتماعات هر چند همه ی اینها را نصفه نمیه و من نمی دانم چرا تمام نمی شود بعد این همه سال ولی دوستش دارم به خاطر الگو بودنش به خاطر اولین بودنش به خاطر انگیزه اش برای خواباندن کل فرهنگسراها! من به خاطر همین شکوفه های خوشگل و ناز با ترنم بهاری و دل انگیز است که دوستت دارم ایران پاره ی تن من.
دوستت دارم به خاطر موزه دفاع مقدس دوستت دارم به خاطر حقانی ، ونک ، جردن ، دزاشیب ، دارآباد ، ری ، دولاب ، پیروزی ، امام حسین ، هفت تیر ، مطهری ، شریعتی ، آزادی ، انقلاب ، جمهوری ، نه دی اصلن به خاطر تهران ، اصفهان ، تبریز ، رشت ، مشهد امام رضای مهربونم که قربون حرمش بشم به خاطر واعظ طبسی ، مدرس ، طالقانی ، خرمشهر ، سیاه نرمه نرمه سیستان و عمان دوستت دارم کالکشنی هستی برای خودت ایران جان عزیز دلم ، نازک خیال ، باتمدن ، هخامنش ، اهورامزدا ، دشمن اهریمن ، سر زد از افق مهر خاوران ، فروغ دیده ی حق باوران دوستت دارم.
محسن یگانه ، محسن چاووشی که اول آدمنتان باهم بود آدم قاطی تان می کرد معلوم نبود کدامتان کدام دیگری است!؟ الان به تیپ و تار یکدیگر زده اید سالار عقیلی ، اصفهانی نازنین من اگه تاریکم غمی نیست تو به فرداها به روشنی بیاندیش لهراسبی ، پسر قمیشی شیرازی ایران دوست ، یاس ، صادقی ، فرزین ، اصحابی ، شجریان کجایی ؟ عکدمیک آنقدرها هم نمی ارزد تو خودت دانشگاهی مرد! به خود بیا ، با شمایم همه ی گربه های زیر شیروانی مراقب این گربه باشید آخر آنقدرها هم پت و پهن نیست بتواند غصه های همه ی تان را در دلش جا کند ، سینماگران بس اند برای نماکاری! باور کنید گربه هم رو دل می کند ما این گربه را دوست داریم. جان من اینقدر اذیتش نکنید گربه جان زیبای نقشه ی جهان جلوی این ها می گویم دوستت دارم.
دوستت دارم چون راهیان نور داری ، سلیمانی داری ، انرژی هسته ای داری ،نانو داری ، منو داری، نه جان من ایران منو داری! چه سوال بی خودی کردم معلومه که داری هفتاد میلیون مثل من داری ، تازه جدیدن تصمیم گرفتی این رشد منفی جمعیت رو یه حالی بهش بدی ، بالاخره امر رهبر عزیز و مهربون و دلربا که الهی جونم فداش شه رو که نمیشه رو زمین بذاری میشه ؟ می دونی این مشکل ازدواج و کار جوونات حل بشه خدایی اش بهترین جا واسه زندگی کردن هستی البته این دوتا هم حل نشه ذهن ایرانی خلاقه ، متفکر ، خودش به صورت کاملن سیستماتیک هضم می کنه مشکلاتش رو، منتهی بعضی اوقات از این ور میفته ، بعضی اوقات هم از اون ور! ذهنه دیگه کاریش نمیشه کرد! پس تو زودتر به فکر باش به خاطر همه ی دوست دارانت.
من که اظهار دوستی کردم خیلی حرف ها رو هم نزدم حالا بعدن تر ها یادم افتاد بهت می گم جا داره بیشتر از اینها بگم چرا دوستت دارم منتهی می ترسم مامانم بگه این پسره منحرف شده زیاد پای لب تابش میشنه من برم یه لقمه نون بخرم برمی گردم.
انتهای پیام
مازندران