جزای گستاخی

نوبت شما به نقل از وبلاگ “سرداران عشق” نوشت:

امام حسين عليه السلام روز عاشورا و در لحظات آخرين عمر شريفش، در حالي که سراسر بدنش مجروح شده بود، آب مي طلبيد. در اين ميان شخصي خبيث و ناپاک از لشگر عمر سعد فرياد زد:

«اي حسين! آيا نمي بيني که آب فرات همچون شکم ماهيان، موج مي زند؟»
از آن نخواهي نوشيد مگر اين که مرگ را با لب تشنه بچشي!
اين گفتار جسورانه، امام حسين عليه السلام را به شدت متأثر نمود. پس به درگاه الهي توجهي نمود و عرضه داشت:

– پروردگارا! اين شخص را در شدت تشنگي بميران.

مدتي پس از حادثه عاشورا آن شخص ناپاک به بيماري سخت تشنگي دچار شد، به گونه اي که هر چه آب آشاميد باز تشنه بود. روزي آنقدر آب آشاميد که از دهانش بيرون آمد.

مدتي وضع او به همين حال گذشت و هر چه آب مي نوشيد تشنه تر مي شد تا آنکه شکمش چون خمره اي بزرگ شد و آماس نموده و غفلتا منفجر شد و با ذلت و بيچارگي در حالي که بي نهايت تشنه بود به جهنم واصل شد. [1] .

پاورقي

1-  بحارالانوار، ج 10، ص 254 (چاپ قديم) – تاريخ ابن‏عساکر، ج 4، ص 338.

انتهای پیام

See author's posts